Ben Fenerbahçeliyim;
Sarı-Lacivert renklere gönül vermiş, Çubuklu’yu üniforma kabul etmiş, Saraçoğlu’nu mabed bilmiş birisiyim. Takımımı sonuna kadar destekleyen, cebimdeki son parayla bilet alan, 5 atsa da 5 yese de “Fenerbahçe Buraya”diye bağıran taraftarım.
Salon salon, stad stad gezip, gerektiğinde kaldırım da bile destek veririm. 2 kez son maçta şampiyonluğu, defalarca finalde kupaları kaybetmeme rağmen “şikeci” damgası yerim.
Gittiğim her şehirde sebepsizce “Küfür” yerim. Bilet kuyruğunda veya deplasman tribününe girerken itilip kakılırım. Hakaretler işitirim. 3 saat boyunca kapıda bekletirim.
Yasalar benim için vardır. Cezalar, yasaklar benim üstümde denenir. Her zaman suçlu gösterilirim. Ama bunların hiçbiri beni sevdamdan uzaklaştıramaz.
Topuk Yaylası’nda, Cadde’de, salonlarda, stadlarda ve kaldırımda, her yerde ben varım. Üzerimde “Çubuklu” forma ile Arma’nın Peşinden giderim. Beni pek sevmezler. Düşmanım da boldur. Rakibim kim ise onun tarafında olurlar.
Benim ise tarafım tektir. Fenerbahçe’dir.Ve “Tarafı Fenerbahçe olmayan bertaraf olur”.
Ben Çubuklu’ya ruh veren kişiyim. Tribünde haykıran taraftarım.
Sahada “Onur Mücadelesi” veren futbolcuyum. Emeklerine leke sürülmeye çalışılan “Kocaman Yürekli” Aykut’um. Ben, Lefter’in elini öpen Alex’im. Ben, Ordinaryus lakaplı Lefter’im. Ben, Şeytan Rıdvan’ım, Serkan Acar’ım, Alpaslan Eratlı’yım, Oğuz Çetin’im. Ben, Çubukluyu onuruyla, gururla taşıyan binlerce sporcuyum. Ben Fenerbahçe’nin kurucusuyum. Ben Fenerbahçe’nin “Tek” sahibi olan “Taraftarıyım”.
Ve ben, tribünde avaz avaz bağırıp “Kanaryasın Sen Bizim Canımız” diyen on binlerce insandan biriyim.
İşte Ben FENERBAHÇELİYİM.
